کاوش موضوع فقها

فقیه از واژه «فقه» مشتق شده‌است. و فقه در لغت، به معنای دانستن و فهمیدن است. اما فقیه در اصطلاح علوم اسلامی، به معنای مجتهد و متخصص در علم فقه به کار رفته‌است. بنابراین، فقیه به کسی می‌گویند که قادر به استنباط احکام شرعی فرعی از منابع فقه اسلامی که عبارتند از قرآن، سنت، اجماع و عقل باشد. در نوشتارهای کهن فارسی تا قرن‌های هفتم و هشتم هجری، معمولاً واژه دانشمند در زبان فارسی، به معنای فقیه در زبان عربی بکار می‌رفته است. مجتهد کسی است که حداقل دوره‌های سه‌گانه حوزوی را گذرانده و توانایی استنباط احکام فقهی را داشته باشد؛ اما فقیه، مجتهدی است که علاوه بر این در علم فقه تسلط دارد و صاحب‌نظر و نوآور است. برابر این واژه در زبان فارسی، واژه «دانشمند» است. دسته‌بندی فُقهای شیعه فُقهای شیعه را گاهی بر پایه زمان زندگی و گاهی بر اساس مَکاتِب اجتهادیشان دسته‌بندی کرده‌اند. فقهای متقدم و متأخر در نوشته‌های فقهی شیعه، غالباً فُقهای پیش از شیخ طوسی را "قدماء"، از شیخ طوسی تا پیش از علامه حلی را "متقدمان" و از علامه حلی به بعد را "فقهاء متأخر" می‌خوانند. از فقهاء معاصر هم با نام «متأخرالمتأخرین» یاد می‌شود.... بیشتر در ویکی پدیا